سال تحویل در راه بودم

پشت سرت را که نگاه می‏کنی پر است از اشتباهات و گناهانی که مرتکب شده‏ای. دلت می‏خواهد همه چیز از نو آغاز شود. دلت می‏‏خواهد کارنامه‏ات سفید و درخشان باشد. دلت می‏خواهد لوح دلت پاک باشد، سفیدِ سفید! دلت می‏خواهد یک پاک‏کن اعلا باشد تا همه‏ی سیاهی‏ها را از قلبت پاک کنی. سال تحویل به همین چیزها فکر می‏کردم و به اینکه فقط یک نفر هست که می‏تواند همه‏ی سیاهی‏ها را پاک کند. و فکر می‏کردم سالی دیگر گذشت و آدم نشدم. سؤالم از خودم این بود: آخر پس کی؟ تمام شد رفت پی کارش! مجلس تمام گشت و به آخر رسید عمر ... . وقتی سال تحویل شد در راه بودم. ترافیک باعث شده بود به زیارتگاه مورد نظرم نرسم، چند ده متری راه باقی بود. داخل خودرو بودم که سال تحویل شد. بستگان هم پشت سرم. رادیو که موسیقی شادمانه را پخش می کرد همچنان به کوله بار گناهان و خطاها می‏اندیشیدم و اینکه به یک پاک‏کن اعلا نیاز دارم و اینکه فقط یک نفر است که می‏تواند کمکم کند. زیر لب زمزمه کزدم: یا مقلّب القلوب و الابصار، یا مدبّر الیل و النّهار، یا محوّل الحول و الاحوال، حوّل حالنا الی احسن الحال.

سال تحویل شد و در راه بودم. رو به زیارتگاه، رو به قبله، رو به خدا. به زیارتگاه مورد نظرم نرسیده بودم، اما با تمام وجود و با حضور قلب و با اشتیاق فراوان در راه بودم. این را به فال نیک گرفتم. ای کاش هیچ وقت درجا نزنیم و همیشه رو به قبله و رو به خدا در حرکت باشیم؛ آمین یا رب العالمین.